Znowu te trele, coś cudownego! Nagle usłyszałam charakterystyczny dźwięk wydawany przez drapieżnika. Wyrwało mnie z łoża, biegiem na balkon, ale nie zauważyłam ptaka. Wracając do łóżka, zwróciłam uwagę na martwe muchy i komary, które leżały rozsiane po całej podłodze. Doszłam do jedynie słusznego wniosku, że konsumowanie mojej osoby grozi śmiercią. Chyba że zdechły z przejedzenia...
Po śniadaniu pobiegłam do komory krio, w poszukiwaniu zaginionych skarpetek. Niestety tego dnia nie było tych zabiegów, zatem pocałowawszy klamkę, udałam się na zabiegi właściwe.
Podczas okładów z borowiny, zasnęłam i trochę zeszło, zanim udało się personelowi, sprowadzić mnie do świata żywych. A było tak pięknie!
Tego dnia biegałam na orbiterze w odpowiednią stronę. Było tylko troszkę lżej. Po ćwiczeniach grupowych znowu się czołgaliśmy do swoich pokoi.
Gdy wróciłam, zaskoczył mnie widok gołębia, który chodził po pokoju, jak po swoim, bez żadnego strachu. Chyba nie dotarły do niego wieści, kogo ma przed sobą. Możliwe też, że to desperat, chcący zakończyć swoje ptasie życie... Dostał natychmiastową eksmisję, przy słownej zachęcie. Zamknęłam balkon i co widzę? To stworzenie stoi naprzeciwko mnie i się gapi ani myśląc udać się gdzieś w nieznane...
Drugim niechcianym gościem był szerszeń, który chyba sobie upodobał nasz pokój. Codziennie przylatywał, a mnie się udawało go jakoś wyprosić bez strat własnych. W końcu Ewa się zirytowała i wydała na niego wyrok śmierci. Tyle że to ja miałam go wykonać. Odmówiłam przeczuwając, że z moim szczęściem, to po takiej akcji wyląduję na intensywnej terapii... Co innego trząść firanką w ramach zachęty, a co innego mierzyć w niego laczkiem. Ewa dokonała egzekucji kapciem, bez strat własnych.
Po obiedzie poszłyśmy na spacer, przed siebie, ale tym razem z powodów zdrowotnych (ach te komarzyce... ) udałyśmy się w stronę bardziej cywilizowaną, czyli przy ulicy. Półtora kilometra dalej odkryłyśmy raj, znaczy się Biedronkę. Nie było mocnych na mnie, natychmiast skierowałam się w tamtą stronę. A tam istne eldorado książkowe! Zakupiłam dwa tomy, po 900 stron każdy. Współlokatorka śmiała się, że do końca turnusu nie przeczytam. Kobieta małej wiary! Nie tylko przeczytałam te dwie, ale jeszcze dowiozłam z domu oraz pożyczyłam od innych pacjentek.
W owym sklepie spotkałam kuracjuszy rodzaju męskiego, którzy chcieli nabyć bardziej szlachetne trunki. Zobaczywszy co mam w koszyku, zaczęli się śmiać:
- Kawa inka ?? Książki ??
Cóż, będę musiała z tym żyć...
Znowu obudziły mnie ptaki. Rozczochrana jak nieboskie stworzenie, otworzyłam drzwi od pokoju, by wyjrzeć czy trzeba dolać wody do czajnika. Nadziałam się na amatora porannej kawy. Niezrażona, że w niekompletnym stroju, przywitałam się. Facet obciął mnie wzrokiem od góry do dołu, ale widocznie nie znalazłam uznania w jego oczach, bo natychmiast stracił zainteresowanie moją osobą. No może niekoniecznie, albowiem skupił się na czajniku. Zapewne podejrzewał mnie o przestępcze skłonności, w rodzaju podebrania mu wrzątku. Ani myślałam sterczeć bez majtek na korytarzu (bo w piżamie), toteż od czasu do czasu tylko wystawiałam głowę, by podpatrzeć, czy czajnik wolny. W końcu się doczekałam. Zatankowałam do pełna, dolałam też wody do specjalnego pojemnika, dla innych. Czekałam, aż mi się woda ugotuje, chcąc zakosztować porannej kawy. W międzyczasie próbowałam odpalić internet, z marnym skutkiem. W końcu wystawiłam głowę zza drzwi, by zobaczyć, jak mój wrzątek jest niesiony do pokoju w głębi korytarza. Mało tego, podczas gdy ja walczyłam o łącze, utworzył się komitet czajnikowy, a ja ewidentnie wypadłam z kolejki. Zanim się doczekałam wrzątku, trzy razy dolewałam wodę do czajnika. Miałam najbliżej do zlewu, zatem z automatu awansowałam na stanowisko lejwody. Oczywiście nie byłam ujęta w harmonogramie zalewania kubka. Przeszłam niezły trening cierpliwości, choć z tego nie słynę, ale w końcu się doczekałam.
Jaka ta kawa pyszna! (tym bardziej że jedyna w ciągu dnia).
Potem przyszedł czas na podrasowanie ciśnienia. Wyznaję, że nieco oszukiwałam, bo przed mierzeniem ciśnienia aplikowałam sobie magnez z potasem. Bałam się, że mnie nie wpuszczą do krio. Chyba trochę przesadziłam, bo wyszło 110/70 i bardzo słaby puls, co zasiało wątpliwości, czy mogę wejść do komory. W końcu zaryzykowano i dostałam zielone światło.
Po śniadaniu pobiegłam na krio. Przebrałam się, odczekałam swoje i weszłam z koleżanką, która była uprzedzona wcześniej o mojej nietypowej tendencji w związku z zimnem. Od razu uderzenie lodowatego zimna podziałało na moje komórki tłuszczowe. Mam wrażenie, że nagle się skurczyły i oto przyciasne spodenki zrobiły się luźne i zaczęły spadać. Głupio byłoby wyjść z komory zimna ze spodenkami na kostkach, zatem próbowałam je podciągnąć, wciąż energicznie tupiąc drewniakami. Skutkiem tego, wywinęłam klasycznego orła. Współtowarzyszka się wystraszyła, że zemdlałam i chciała zawiadomić personel. Dałam jej znać, że nic się nie stało, ale chyba nie uwierzyła. Jak już odzyskałam pion, na dowód, że czuję się dobrze, tupałam w dwójnasób. W końcu nas wypuszczono. Pognałam na rower i dalej pedałować energicznie. Powiem Wam, że po wyjściu z lodowatej komory, każdy ćwicząc, szczerzył zęby. Podczas przebierania okazało się, że jestem posiadaczką pięknych siniaków pod kolanami. Uprzedzano nas, byśmy dopóki się nie rozgrzejemy, nie dotykali swego ciała, bo mogą powstać odmrożenia. Nikt nie wpadł na to, że można sobie odmrozić to i owo, podczas upadku. A ja się nie przyznawałam do niczego. Pod podkolanówkami nie widać, a następny taki zabieg miał być za dwa dni, więc poczułam się rozgrzeszona z automatu. Pech chciał, że ta sama osoba, która wpuszczała do krio, prowadziła zajęcia na basenie... Nic im nie umknęło. Ile ja się nagadałam, że to tylko siniaki... Tym razem ćwiczył nas pan K. Nic mu nie umknęło, a ja się bardziej skupiłam na tym, że w okolicach pośladków nagle powstał luz i dolna część stroju kąpielowego, zaczęła żyć własnym życiem, przeobrażając się niekiedy w stringi. Tak zapamiętale pilnowałam tyłów w trakcie ćwiczeń, że mi ramiączko opadło. Pomyślałam sobie, że poprawię w wolnej chwili, jak się skończy ćwiczenie, gdy usłyszałam:
- A pani Beata tak ćwiczy, że aż jej ramiączko opadło! -oświadczył pan K.
- A chciałam poprawić dyskretnie i o...- odparłam, w tym samym czasie zanurzając się aż do brody i poprawiając niesforny kostium, ku ogromnej radości współćwiczących.
Po basenie pognałam do pokoju, z mokrymi włosami i rozczochrana jak nieboskie stworzenie. Zapomniałam wyznać, że nie wzięłam grzebienia. Stałym zajęciem, jak już pisałam, było dolewanie wody do czajnika. Tak też uczyniłam, ale bezmyślnie gdzieś wsadziłam klucz od pokoju. Gdy przyszła pora na następne zabiegi, miotałam się jak oszalała w poszukiwaniu zaginionego skarbu. W końcu nie było czasu i razem z Ewą wyszłyśmy z pokoju. Po drodze przypomniałam sobie, że zostawiłam fizelinę, a bez tego nie pozwolą mi się rozłożyć na kozetce. Wysępiłam od współlokatorki jej klucz, po czym wtargnęłam do pokoju, chwyciłam zielone szczęście i przypomniałam, gdzie byłam uprzejma zostawić swój zamykacz pokoju. Leżał sobie samotny, zapomniany w łazience. Natychmiast pognałam za Ewą, ale gdzieś zniknęła. Odbywszy własne zabiegi, ciągle się rozglądałam za nią, ale jakoś się rozmijałyśmy. Biedna przez prawie 3 godziny była bezdomna, za moją przyczyną. Po obiedzie i wszystkich zabiegach poszłyśmy na spacer, ale w połowie drogi Ewa zrezygnowała. Nieco się obraziła, bo za szybko szłam i za daleko, zatem wróciła do pokoju. Ja tymczasem energicznie człapiąc, dotarłam do... Augustowa. Zlokalizowałam bankomat i zaopatrzona w gotówkę wróciłam do ośrodka na kolację. Targana wyrzutami sumienia, postanowiłam zaprosić współlokatorkę po kolacji do kawiarni na piwo. Nie przeszłam też obojętnie obok ciasta, które dołożyłam do naszego zestawu. To był ten moment, kiedy Ewa się zirytowała na moje "paniowanie".
W kawiarnianym ogródku, zostałyśmy tak pokąsane przez owady, że długo będziemy wspominały straty własne. Istnieje poważne podejrzenie, że to my byłyśmy w menu, a one gośćmi lokalu. Widocznie bardzo smakowało, bo i w pokoju nie dały nam żyć.
Przed snem zorientowałam się, że zgubiłam podkolanówki na krio...
Przy naszym pokoju znajdowało się stanowisko z czajnikiem. Poczułam się zobowiązana do dbania o to, by zawsze była świeża woda. Zdarzało mi się kilkakrotnie stawiać wodę na kawę, którą ktoś się natychmiast częstował. Nikogo nie złapałam za rękę, zatem pozostało mi tylko czuwać osobiście.
Znowu wstałam przed 5, dlatego od razu nastawiłam sobie wodę na kawę. Ewa smacznie spała, a ja po cichutku chłeptałam boski napój i zbierałam myśli. Hipnotyzowałam kartę zabiegową, próbując dociec, co też dzisiaj sponsor mojej udręki proponuje. Nie miałam złudzeń, na pewno czekał mnie ciężki dzień. Intrygujące było pojęcie orbiter. W głowę zachodziłam, co to może być takiego. W odpowiednim czasie ciekawość mą zaspokojono. Jest to takie coś z rączkami jak kije, trzymasz to i biegniesz.
To u mnie steper się kurzy, a tu mnie zmuszają do ciężkiej katorgi. Kto mnie uratuje, gdzie ten rycerz na białym koniu, gdzie?
Problem w tym, że zalecił to rycerz w białym kitlu i gdzie tu sprawiedliwość...
Nie mając wyboru, zaczęłam ćwiczenia na machinie torturującej. Po pięciu minutach miałam ochotę zejść i się obrazić. Ledwie dyszę, pot strumieniami leje się po plecach. Po dziesięciu żegnam się z życiem i rozważam napisanie testamentu, a tu tylko 10 kalorii. Po piętnastu mokra jak szczur straciłam nadzieję, że mnie z tego wypuszczą. Po siedemnastu minutach zdobyłam się na odwagę i wyszeptałam:
- Przepraszam, ile czasu mam tak biegać?
- 15 minut...
- Oooo to ja już tak 17, zatem koniec mojej udręki.
Fizjoterapeuta bacznie mi się przyglądał, po czym z kamienną twarzą zapytał:
- A tak na przyszłość, czy zawsze pani chodzi do tyłu?
I stało się jasne, dlaczego gwiazdy w oczach miałam...
Teraz mi to powiedział? Jak ja mało ducha nie wyzionęłam?
Bez słowa wyszłam, zabierając kartę.
Nawet mu powieka nie drgnęła, na tak zimne pożegnanie.
Traf chciał, że wróciłam do niego parę godzin później, na ćwiczenia zbiorowe. Dał nam taki wycisk, że wychodziłam od niego prawie na czworakach. W doborowym towarzystwie, bo reszta nieboraków miała tak samo...
Na innych ćwiczeniach byłam już przygotowana odpowiednio. Otóż codziennie wsadzali mnie na łóżko w klatce, ręce mocowano na pasach i robiłam "aniołka". Za pierwszym razem machałam grabiami tak, że mało ich ze stawów nie wyrwałam. Następnego dnia pojawiły się potężne zakwasy, ledwie dałam radę podnieśc kubek z kawą. Nauczona smutnym doświadczeniem, ćwiczyłam później bardziej rozważnie. Tym razem byłam przygotowana na wszelkie pytania, związane z moimi dolegliwościami. Traf chciał, że jeden z pacjentów był ciekawy (zawsze ktoś był). Akurat kończyłam ćwiczenie, więc mogłam już się nie spieszyć. Podszedł do mnie i spytał:
- A dlaczego musisz tak machać rękoma? Na co to pomaga?
Z kamienną twarzą odparłam:
- Anioły tak mają. Złamałam skrzydła, rozczarowana postępowaniem ludzi i muszę teraz ćwiczyć, żeby polecieć.
Spojrzał na mnie z niedowierzaniem.
Tymczasem się wyplątałam z pasów, odwróciłam tyłem do niego. Na plecach bluzy miałam skrzydła anielskie...
Cała sala gruchnęła śmiechem )))
Wstałam o świcie, ptaszki tak pięknie śpiewały. A ja głodna. Zjadłabym żubra z kopytami i prosiła o dokładkę. Do śniadania szmat czasu. To chociaż napiłam się wody mineralnej. Współlokatorka spała jak zabita. Próbowałam czytać na komputerze, ale internet słabiutki, zdążyłabym się zestarzeć, zanim by się połączył. Zniechęcona totalnie, czekałam jak mysz pod miotłą, aż Ewa się obudzi. W końcu wstała, więc śmiało mogłam wskoczyć pod prysznic. Tyle że to Ona mnie wyprzedziła.
Potem sobie przypomniałam, że muszę przed śniadaniem zmierzyć ciśnienie. Pogalopowałam rączo na drugie skrzydło, ignorując windę. Do pielęgniarki była kolejka. Widać blado wyglądałam, bo mnie od razu pocieszali, że krio komora nie jest straszna. Akurat. Zastanawiałam się, czy mi nie zamarzną oczy, a może trzeba tam wejść z zamkniętymi? Bałam się, że mogę zemdleć, bowiem lata temu tak się działo, gdy tylko wyszłam z ciepłego pomieszczenia na mróz. Do dziś nie wiadomo z jakiej przyczyny. Ostatni raz zemdlałam, jak się wtoczyłam na swoje trzecie piętro z zakupami, ale to akurat było lato, więc się nie liczy. Trzęsąc się jak osika, dostąpiłam zaszczytu mierzenia ciśnienia. Zirytowałam się nieco, bo skoro rzuciłam kawę rozpuszczalną i naturalną (bo jedna dziennie się nie liczy) to oczekuję spektakularnych wyników, a tu 140/80. Jak na osobę, która dawniej miewała 90/60 nie ma co się chwalić. Skorzystałam z okazji i zważyłam nielegalnie.
Potem pognałam na śniadanie, prędko pochłonęłam zupę mleczną, a talerzyk z wędliną i chlebem zabrałam nielegalnie do pokoju. Dwa dni minęły, zanim targana wyrzutami sumienia i zniesmaczona przestępczymi skłonnościami ,oddałam go do kuchni.
Będąc w pokoju, chwyciłam tylko za reklamówkę ze strojem na krio i pognałam przed siebie, a konkretnie do recepcji, z zapytaniem gdzie mam iść. Dotarłam szczęśliwie, ale do męskiej przebieralni (była pierwsza). Komisyjnie wyeksmitowana (próbowałam!) poszłam do właściwej. Tam przebrałam się w odpowiednią kreację i rad niewola, ruszyłam w kierunku krio. Cud, że się w to ubranko zmieściłam, pełna obaw, że w strategicznym momencie pęknie mi to i owo i oczywiście oczy zamarzną. Dobrałam się w parę z koleżanką i ruszyłyśmy tupać. O Matulu! Jak mi kolana zmarzły! a oczy nie. Uprzedzona koleżanka uważnie obserwowała moją osobę, czy aby nie mam ochoty zemdleć. Najwyraźniej nie miałam. Tupiąc energicznie, zakonotowałam w myśli, że chyba mi spodenki spadają... Ledwie się skończyło, jak wyskoczyłam z komory na rowerek stacjonarny. Powinnam była pedałować co najmniej 15 minut, ale nikt nie pilnował... toteż umknęłam.
Na następnym zabiegu podpadłam totalnie.
Oddałam kartę zabiegową, po czym radośnie potupałam do recepcji po fizelinę, bo się zorientowałam, że nie mam. Podobno fizjoterapeuta oczy wypatrywał za mną, głos zdarł wołając, a ja sobie gawędzę po drodze tu i ówdzie... Zwyczajnie w świecie zostałam objechana:
- Pani Beato, jak oddaje pani kartę, to oczekuję, że pani jest gotowa do zabiegów!
Zawstydziłam się i obiecałam solennie, że nigdy, ale to nigdy się już nie spóźnię. Poszło mi w drugą mańkę, zawsze byłam grubo przed czasem, licząc na "okienko".
Na basenie znów się popisałam. Chciałam się przebierać w męskiej przebieralni. Panowie ów pomysł przyjęli dość ciepło, jak sądzę, natomiast ja niekoniecznie. Umknęłam w popłochu.
Prawie 10 lat nie miałam na sobie stroju kąpielowego, a tu takie coś. Okutana w ręcznik oddałam kartę i poszłam wziąć prysznic. Głupio było suchym ręcznikiem się zawijać, kiedy jeszcze będę torturowana w wodzie, zatem tylko lekko się nim zasłaniałam. Kiedyś jednak trzeba było go odłożyć...
Szczerze mówiąc, byłam przekonana, że ćwiczenia w wodzie to łatwizna, nawet się nie spocę. Myliłam się.
Potem był obiad. Rzuciłam się na jedzenie, jakbym trzy dni nie jadła. A jakie smaczne!
Po obiedzie następne zabiegi i trening relaksacyjny, w trakcie którego ... zemdlałam, wywołując panikę. Wyszło mi, że nawet się odprężyć nie mogę, organizm mi od razu daje czerwoną kartkę. Skutkiem tego, mam zalecenie lekarskie, by iść do kardiologa...
Nie wiem, co ze mną jest, ledwie przestąpiłam próg sanatorium, a już serce padło...
Kolacja była oczywiście wypatrywana przez niejeden żołądek, bracia i siostry w niedoli, czekali na zielone światło od obsługi, wcześniejsze próby trzaskania zębami, były bardzo niemile widziane...
Po kolacji obie padłyśmy jak martwe.
Jaka ta walizka ciężka! O piątej trzydzieści terkotałam na schodach, budząc zgrozę na klatce. Jestem pewna, że sąsiedzi będą mnie wyklinać po wsze czasy. Jeśli będę miała szczęście, to uda mi się przemknąć niepostrzeżenie, ale wątpię. Stawiam na to, że po powrocie czekał na mnie będzie stos powitalny i mała chłosta...
Taksówkarz postanowił mi pomóc zapakować walizkę do bagażnika. Ledwie ujął za rączkę, a grawitacja zrobiła swoje. Zgiął się niebezpiecznie, ale dał radę. Ledwie wsiedliśmy do auta, jak usłyszałam:
- Co tam pani zapakowała, pewnie cały dom?
- Jak to co, kosmetyczkę... - odparłam.
Dowiózł mnie na dworzec PKS, gdzie kierowca busa przejął pałeczkę. Niemota sanatoryjna nie umiała otworzyć bagażnika, a on nie miał czasu czekać do wieczora, zatem wysiadł z samochodu i osobiście wpakował bagaż, tam gdzie należy. Gdyby wzrok mógł zabijać, leżałabym sobie na dworcu do przyjazdu innego środka lokomocji, ale tam nie byłoby miejsca na walizkę.
Nigdy nie byłam w Augustowie, więc musiałam być czujna, by nie przegapić swojego przystanku. Bałam się, że jak tylko zamknę oczy, znajdę się w Suwałkach. W autobusie się zorientowałam, że nie wzięłam żadnej książki ze sobą. Zgroza! W duchu zgrzytałam zębami ze złości, a w oczach stanęła mi sąsiadka, która radziła, by z walizki wypakować książki. Ot, wykrakała!
Dojechawszy na miejsce, kilka razy się upewniałam, że to tu. Wysiadłam w centrum i jazda szukać taksówki. Z Google maps wynikało, że sanatorium jest bardzo daleko od centrum. A nawet, gdyby było blisko, to z tak ciężką walizką mogłabym szukać miejsca docelowego do końca turnusu. A w połączeniu z moim sławnym zmysłem orientacji, podejrzewam, że archeolodzy mogliby mnie znaleźć zasuszoną w połowie drogi do Krakowa.
Nawet nie chcę myśleć, do jakich wniosków by doszli, badając zawartość walizki...
Dotarłam szczęśliwie do miejsca docelowego. W recepcji dostałam klucz od pokoju, który znajdował się... na trzecim piętrze.
Uratowała mnie winda towarowa...
W pokoju już "zainstalowała się" moja współlokatorka, zatem dostały mi się najwyższe półki w szafie i łóżko przy balkonie. Dobrze, że miałam ze sobą wieszaki...
Na miejscu okazało się, że niepotrzebnie leciałam bladym świtem, albowiem pierwszego dnia nie ma tortur, tylko konsultacje z lekarzem prowadzącym i dopiero wieczorem, od pielęgniarki otrzymamy plan zabiegów.
Ponieważ przyjechałam po godzinie 7 rano, toteż należało mi się śniadanie, jak psu buda. Tyle że źle odczytałam informacje i wyszło mi, że dopiero obiad dostanę. Jadłam w domu o piątej, obiad miał być o 14... Mało brakowało, a bym ryczała żałośnie na korytarzu.
Najpierw skierowano mnie do pielęgniarki, która zbierała wszelkie dane. Zupełnie nieprzygotowaną sfotografowano mnie kamerką internetową. Jak się okazało, zdjęcie wyszło wyjątkowo niekorzystnie, a w związku z tym moje EGO legło w gruzach. Pewnie dlatego dostały mi się też zajęcia relaksacyjne... Niestety nie wolno mi było tego ocenzurować.
Do końca turnusu wstydziłam się pokazywać swoją kartę... Mam nadzieję, że długo nie przechowują tych dokumentów.
Od lekarza prowadzącego dowiedziałam się, że mam zanik mięśni pasa barkowego, a w związku z tym, dostanę odpowiedni zestaw ćwiczeń.
Mój Boże, tyle lat skutecznie się wymigiwałam od wysiłku fizycznego i jak skończyłam?
O czternastej byłam pewna, że jestem w stanie odebrać obiad towarzyszom od stolika. Kłamałam. Dwaj panowie byli w stanie jedną ręką pozbawić mnie posiłku, a młode dziewczę było tak skromne i nieśmiałe, że sama bym Jej oddała swoją porcję.
W życiu mi tak nic nie smakowało!
Rzuciłam się na zupę, jakbym nigdy nie jadła, aż współtowarzysz po mojej lewicy zaproponował dokładkę. Odmówiłam skromnie, mówiąc:
- Ja tylko tak wyglądam, ale naprawdę nie jem tak dużo...
Wątpię, czy mi uwierzyli.
Drugiego dania wypatrywałam jak kania dżdżu. Gdyby nie to, że nie wypadało, to bym pożarła je trzema kęsami.
Współlokatorka posilała się przy sąsiednim stoliku.
Po obiedzie wróciłyśmy do pokoju, ja próbowałam czytać książkę z czytnika, ale mi nie szło, bo grało radio. Lubię ciszę, która mi pozwala skupić się na słowie pisanym, a koleżanka nie. Bałam się, że się nie dogadamy. Zupełnie dwa różne światy i dwa stanowiska. Ja, gadatliwa, Ona milcząca. Miałyśmy wspólny mianownik, obie byłyśmy bardzo spięte.
Pierwszego dnia, zwracałam się do Niej per Pani. Nie protestowała.
Jakoś zleciał ten dzień, kolację pożarłyśmy w ekspresowym tempie, po czym wróciłyśmy do swego pokoju. Ewa zasnęła dość szybko, ja też.
Podejrzewam, że to ze stresu, bo już miałam w ręku plan zabiegów, o których chciałam jak najszybciej zapomnieć. Nawet nie ustawiłam sobie budzenia, licząc na to, że obudzą mnie na koniec turnusu...
